Rozdział 2

''Zaśpiewam to dla Ciebie ostatni raz. Potem naprawdę musimy iść. Jesteś jedyną właściwą rzeczą we wszystkim co robiłam. Ledwo mogę na Ciebie patrzeć ale za każdym razem kiedy to robię wiem,że damy sobie radę wszędzie. Byle nie tu. Zapłoń,zapłoń. Jeśli masz wybór, nawet jeśli nie możesz usłyszeć mojego głosu. Zawsze jestem przy Tobie kochanie. Na myśl, że mogłabym nie zobaczyć tych oczu ledwie powstrzymuję łzy. Kiedy mówimy sobie długie pożegnania... prawie płaczę...''

Leona Lewis - Run 

~*~

  Nie trudno było się domyślić, że Madison nie znała odpowiedzi na pytanie zadane przez profesora. Wszyscy obecni na sali wpatrywali się w nią oczekując, że coś powie. Mężczyzna na każdym kroku mścił się na dziewczynie za odrzucenie jego zalotów. Milczała licząc na to, że zapyta kogoś innego. Powinna go słuchać i notować najważniejsze informacje. Trudno jej było przebywać w tym samym pomieszczeniu co obleśny prześladowca. Patrzył na blondynkę tak długo, aż się nie znudził. Nawet gdyby chciała odpowiedzieć, nie usłyszała pytania. Pierwszy dzień na uczelni nie zapowiadał się dobrze. Mężczyzna rzucił karcącą uwagę w stronę studentki po czym powrócił do wykładu. Niektórzy jeszcze przez jakiś czas na nią zerkali. Nienawidziła wścibstwa, a za coś takiego uważała zachowanie kolegów z zajęć. Odetchnęła z ulgą, gdy czas poświęcony na wykład się zakończył.

  -Panno Butler, można na chwilę prosić? - odezwał się profesor, gdy była już gotowa do opuszczenia pomieszczenia. W głowie przewijała jej się wiązanka przekleństw. Nie znosiła zostawać z tym człowiekiem sam na sam.

  -Przepraszam, że byłam dzisiaj myślami poza wykładami - okazała skruchę mimo tego, że nie chciała. Nie żałowała tego, co się stało.

  -Przypominam, że przerwa wiosenna dobiegła końca i czas wrócić do normalnego świata. Nie wiem co pani robiła podczas tych krótkich wakacji, ale to nie może się powtórzyć. Inaczej szybko oblejesz, Madison.

  Oburzyła się słysząc jak wymawia jej imię. Nie miał prawa zwracać się do studentki jak do koleżanki. Ona była uczennicą, a on nauczycielem i te proporcje powinny zostać zachowane. 

  -Nie pamiętam byśmy zwracali się do siebie po imieniu. Moje życie prywatne nie powinno interesować profesora. Proszę nie dzielić się ze mną swoimi spekulacjami, bo doskonale pan wie, że przykładam się do nauki - ruszyła w stronę wyjścia chcąc jak najszybciej poczuć świeże powietrze. - Do widzenia - rzuciła jeszcze na odchodne. 

  Rzeczywiście kilka minut na dworze pomogło Madison się uspokoić. Starała się nie myśleć o nieprzyjemnej rozmowie z mężczyzną. Wiedziała, że takowe czekają ją aż do zakończenia roku studiów. Żadne inne zajęcia nie upłynęły dziewczynie w tak ponurej atmosferze. Uważnie notowała na prawie cywilnym, a aktywna była na administracyjnym. Największy problem od dawna stanowił profesor od prawa rzymskiego. Z upragnieniem wyszła z budynku wydziału. Słońce świeciło w całej okazałości. Był naprawdę piękny dzień i wszyscy chętnie przebywali na świeżym powietrzu. Madison wsiadła do autobusu, który miał zawieźć ją na osiedle Sun Station. To właśnie tam mieszkał jej ojciec czyli najważniejsza osoba w życiu blondynki. Pan Butler poświęcał córce mnóstwo czasu zarówno jak była mała, także teraz. Łączyła ich ogromna więź. Mężczyzna potrafił zrozumieć ją i wesprzeć w każdej sprawie. 

  Stała wpatrując się w budynek, do którego dawniej niechętnie wracała. Gdyby nie fakt, że tata postanowił pozostać w domu, nigdy nie przekroczyłaby jego progu. Nie miała dzieciństwa usłanego różami jak większość znajomych. Jej matka wręcz nienawidziła swojej córki. Na każdym kroku uświadamiała małej Madison, że urodzenie jej było błędem. Wyobraźcie sobie co mogła czuć niewinna i nieświadoma niczego dziewczynka. Kochała matkę, bo nie rozumiała, że tak bliska osoba może być potworem. Kiedy na nią krzyczała, popychała i wyzywała od nieudaczników, blondyneczka tłumaczyła to sobie, że mamusia jest zdenerwowana przez pracę. Niestety nigdy tak nie było. To właśnie ojciec był zmuszony by ofiarować swojej córce podwójną miłość. Kochał jak tata oraz był opiekuńczy jak mama. Nigdy nie narzekał, że przejął rolę żony. Wiedział, że kobieta nie nadawała się do posiadania dzieci. Rozwiódł się z nią gdy popchnęła Madison tak mocno, że trafiła do szpitala ze wstrząsem mózgu i kilkoma siniakami. Ojciec i córka przestali się interesować losem kobiety, a ona zerwała z nimi wszelkie kontakty. Do tej pory nie wiedzieli gdzie mieszka, jak jej się powodzi i czy w ogóle żyje. 

  Gdy przekroczyła próg rodzinnego domu uderzył w nią zapach pieczonego ciasta. Tata odkąd pamiętała musiał także gotować. Po kilku spalonych posiłkach nabrał wprawy, a teraz jego dania były z najwyższej półki. Uśmiechnęła się dostrzegając go w fartuszku. Był taki szczęśliwy mimo tego, że mieszkał sam. Madison nie zastanawiała się czy ojciec rozgląda się za kobietami, ale szczerze życzyła mu by znalazł kogoś lepszego niż poprzednia żona. 

  -Tato, jesteś genialny. Upiekłeś mój ulubiony sernik - zaśmiała się czując radość ze zwykłego spotkania z opiekunem. 

  Odwiedzała go kilka razy w tygodniu. Nie chciała by pomyślał, że jest taka jak matka. Starała się odwdzięczyć ojcu za to, że przez całe życie grał rolę obojga rodziców. Wiedziała, że czas nie stoi w miejscu i za kilkanaście lat będzie zobowiązana zająć się nim, gdy wiek nie pozwoli mu na wykonywanie niektórych czynności. 

  -Jak minął pierwszy dzień na uczelni po dwutygodniowej przerwie? - zapytał siadając naprzeciwko niej. 

  Nie powiedziała mu o sprawie z profesorem. Wiedziała, że wpadnie w szał słysząc jak stary facet składał jej nieetyczne propozycje. Jako jedyna córka była oczkiem w głowie rodzica. Madison chciała poradzić sobie z całą sytuacją sama. W końcu nadchodził czas, w którym będzie musiała być w pełni samodzielna. 

  -Ciężko było się przestawić, ale jestem w miejscu, w którym chcę być - wyjaśniła odbierając od mężczyzny kubek.

  Wystarczyło spotkanie z tatą przy herbacie i ciastku, aby negatywne myśli odpłynęły. Była wdzięczna, że zawsze może zjawić się w rodzinnym domu i pan Butler przyjmie ją z otwartymi ramionami. To pocieszające mieć w życiu kogoś, do kogo można się udać bez względu na porę dnia. 

  -Chyba nie umawiasz się z żadnym chłopcem? Powiedziałabyś mi, prawda? - typowy syndrom opiekuńczości jej ojca. Martwił się o córeczkę i często nie dopuszczał do siebie myśli, że jest dorosła.

  -Oczywiście, tato. Zapoznam cię z nim kiedy oczywiście się pojawi.

  Nie miała problemu w kontaktach z płcią przeciwną. Wręcz przeciwnie, bo w liceum chłopcy chętnie zapraszali ją na randki. Nie mogła się odpędzić od zalotów przystojniaków z sąsiedztwa. Niestety żadna z tych znajomości nie okazała się tą trwałą. Kilku z nich studiowało na tej samej uczelni, a nawet wydziale co Madison. Kontakt z dawnymi adoratorami ograniczał się do powitań i pożegnań. Bo w życiu tak zawsze jest, że osoby, z którymi kiedyś spędzaliśmy chętnie czas, teraz nie były nawet w naszych myślach, nie mówiąc już o sercach.

  Butler rozmawiała z ojcem przez dłuższy czas zupełnie zapominając o zmartwieniach. Przy rodzicu mogła się odprężyć i zrelaksować. Kiedy mężczyzna włączył film na DVD nie sprzeczała się z nim o jego tytuł. Potrzebowała odskoczni od stresującej uczelni i mnóstwa papierów w pracy. Zatrudniła się w kancelarii adwokackiej aby zdobyć praktyczną wiedzę w swoim przyszłościowym zawodzie. Zrozumiała, że jest późno kiedy słońce znikało za horyzontem. Obiecała Kelsey, swojej koleżance z wydziału, że pojawi się na jej kameralnej imprezie z okazji rozpoczęcia semestru.

  -Cholera, jak już późno - jęknęła nie chcąc wychodzić od taty. - Muszę lecieć.

  Ucałowała go w oba policzki i szybkim krokiem ruszyła w stronę wyjścia. Żałowała, że założyła wysokie szpilki, które ją spowalniały. Na szczęście na właściwy przystanek dotarła kilka minut przed autobusem do centrum Atlanty. Obiecała sobie, że następną wypłatę wyda na samochód. Nawet ten gorszej jakości.

~*~

  Maxwell przyglądał się śpiącej Crystal. Tego wieczoru pozwolił jej spać w sypialni, a nie w lochu jak codziennie. Była piękną dziewczyną, kiedy się poznali. Niewiele pozostało z jej dawnej urody, a wszystko przez jego znęcanie się. Blond włosy straciły blask, oczy były bez wyrazu. Karnację miała dużo bledszą niż kiedy ją uwodził. Można było śmiało stwierdzić, że jest wrakiem człowieka. Każdy widząc ją pogryzioną, podrapaną i całą we krwi, rzuciłby się na pomoc. Tego wampira podniecał widok cierpienia i bólu. Był sadystą, socjopatą i wszystkim co dla ludzi było chore i nienormalne. 

  Opuścił pomieszczenie po zaspokojeniu swoich oczu. Crystal zapewniła mu dziś solidny posiłek i miłą zabawę, więc zasłużyła na nagrodę. Przynajmniej on tak to odbierał. Szedł wzdłuż korytarza mijając obrazy zarówno te klasyczne, jak i abstrakcyjne. Nigdy nie mógł zdecydować się, którą sztukę woli. Oprócz tego wisiały też portrety rodzinne oraz ten jeden wyjątkowy, przedstawiający Anabelle. To w jaki sposób urządził swoją rezydencję było odzwierciedleniem jego osoby. Maxwell żył już tak długo, że zdążył poznać większość nurtów, stylów i artystów. W jego ciele kryła się klasyka, ale na co dzień starał się być nowoczesny. 

  Obserwował salon dumny z dorobku, który na przestrzeni lat zdobył. Sięgnął po szklankę i nalał do niej szkocką whiskey. Rozkoszował się ciszą i spokojem, jaki panował w całym domu. Nie żałował tego, że mieszka sam. Bo Crystal uważał za swoją niewolnicę, nikogo więcej. Dzięki umiejętnościom jakie posiadały wampiry mógł w każdej chwili sprowadzić do posiadłości mnóstwo osób i zmusić je do rozmowy z nim. Po tragediach , które wydarzyły się w jego życiu, nie korzystał z tej możliwości. 

  Wziął do ręki zgromadzone notatki i zaczął je przeglądać. Tak trudno było mu odnaleźć brata mimo tego, że wiele dawnych znajomych wampirów oferowało mu swoją pomoc. Można było rzec, że Alexander zaginął. Nie obawiał się, że młodszy brat sobie nie poradzi. Byli wampirami od wieków, ale Maxwell najzwyczajniej potrzebował go obok. Jeszcze raz zaczął czytać poszlaki, które udało mu się zdobyć. Analizował mapę po raz setny z nadzieją, że przyniesie nowe informacje. O ile pogodził się ze śmiercią ukochanej, mimo, że nadal go bolała, to brak brata był zbyt ciężki by dać temu spokój. Był pewny, że Alex żyje ale z niewiadomych mu przyczyn nie odzywał się do starszego.

  Jęknął zrezygnowany wiedząc, że bierne spoglądanie na tą durną mapę niczego nie przyniesie. Ale ileż można podróżować po świecie w poszukiwaniu Alexandra? Może on wcale nie chciał być odnaleziony? 

  Jeszcze jak był obok niego zachowywał się jak nie on. Zupełnie tak, jakby był opętany.

~*~
Urodzinowy rozdział ode mnie :)